5 เม.ย. 2551

..ฉันอยู่ใกล้ ๆ เธอ..+*


ฉันอยู่ใกล้ ใกล้
อยู่ในความรู้สึก
เป็นส่วนหนึ่งแห่งสำนึก
ในความตรึกตรองของเธอ...




ฉันอยู่ตรงนั้น
อยู่ในความฝันเสมอ
แม้นเราไม่ได้เจอ
ยังใกล้ชิดเธอ..ห่วงใย...



ฉันยังเฝ้ามองห่าง ห่าง
ในความอ้างว้างหวั่นไหว
ก็ยังคิดถึงอยู่เรื่อยไป
เพราะมิอาจใกล้กว่านั้น...



เธอจะรู้ไหม.. ? ว่า.. รัก
เนื่องตระหนัก เหมือนอย่างฉัน
ไร้คำเอ่ยจำนรรจ์
เมื่อใกล้กัน.. ก็เงียบงัน..




ช่างเถิด.. !! ..อาจเป็นเพราะฉันเพ้อ
หลงรักเธอ แหละคิดฝัน
จารึกถ้อยรำพัน
กวีอัน.. เงียบเดียวดาย



สายลมยังพัดพริ้ว
ปุยนุ่นปลิว ลอยเป็นสาย
ฟุ้งฟ้า ฟ่องกระจาย
แล้วลงแอบ แนบผิวธาร



ก่อนเอื่อย ลอยเรื่อยไหล
น้ำพาไป ไร้กล่าวขาน
ณ กระแส แห่งฤดูกาล
วารีวาร.. ที่เฝ้ามอง..



เธอเอง ก็อยู่ใกล้
อยู่ในหทัยหมอง
คิดถึงเข้าครอบครอง
ในครรลองแห่งความงาม...



สายน้ำคงพัดพา
ลอยเวลา หลั่งไปตาม
ความจริง..สิ่งหักห้าม
มิให้เผยเอ่ย..ความจริง...



ความรัก คือความสุข
แหละคือทุกข์ มาอ้อยอิ่ง
ถ้วนแอบแนบประวิง
ไม่อาจทิ้ง ละลืมเลือน...



นานเนิ่นอสงไขย
ยิ่งดวงใจ ก็ยังเหมือน
สลักลิ่ม ทิ่มตำเตือน
มิแชเชือน เบือนเปลี่ยนแปร...



น้ำตามาเปื้อนปาด
เรียวนิ้ววาดอิ่มรอยแผล
ฝากลึกผนึกแด
ฉันคงแค่.. ฝันละเมอ... ฯ

๐ ชบาแดงสีเหลือง ๐

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น